ஜவஹர்லால் நேருவின் ஆட்சிக் காலத்தில், நாடு சோசலிசப் பாதையில் முன்னேறியது. அப்போது எடுக்கப்பட்ட முடிவுகள் எதிர்கால இந்தியாவின் அடித்தளத்தை அமைத்தன.
நாடு 1947 இல் சுதந்திரம் பெற்றது, அதன் பிறகு வளர்ச்சியின் பல பரிமாணங்கள் காணப்பட்டன. நேரு சகாப்தம் முதல் இந்திரா மற்றும் ராஜீவ் காந்தியின் ஆட்சி வரை, பின்னர் பி.வி. நரசிம்ம ராவ் காலத்தில் தாராளமயமாக்கல் மற்றும் இன்றைய “புதிய இந்தியா” பற்றிய தொலைநோக்கு, ஒவ்வொரு சகாப்தமும் அதன் சொந்த வெவ்வேறு கொள்கைகளைக் கொண்டிருந்தது. சில நேரங்களில் சோசலிசத்திற்கு முன்னுரிமை அளிக்கப்பட்டது, சில நேரங்களில் தொழில்மயமாக்கல், சில சமயங்களில் பசுமைப் புரட்சி நாட்டில் பசியை ஒழிப்பதில் ஒரு மைல்கல்லாக நிரூபிக்கப்பட்டது.
1947 — சுதந்திரமும் ஒரு புதிய தொடக்கமும்: ஜவஹர்லால் நேருவின் ஆட்சிக் காலத்தில், நாடு சோசலிசப் பாதையில் முன்னேறியது. அப்போது எடுக்கப்பட்ட முடிவுகள் எதிர்கால இந்தியாவின் அடித்தளத்தை அமைத்தன. இன்று இந்தியா ஒரு உலகளாவிய பொருளாதார மையமாக மாறியுள்ளது என்றால், இதில் அவரது சிந்தனையின் பங்கை மறுக்க முடியாது.
சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு, இந்தியாவின் பொருளாதாரம் சீர்குலைந்திருந்தது. பிரிவினையின் வலியுடன் வறுமையும் உச்சத்தில் இருந்தது. அத்தகைய சூழ்நிலையில், சோவியத் யூனியனைப் போலவே, நேருவும் “கலப்பு பொருளாதாரம்” மாதிரியை ஏற்றுக்கொண்டார் . இது விரைவான தொழில்மயமாக்கல் மற்றும் தன்னம்பிக்கையில் கவனம் செலுத்தியது. இது இந்தியா பசியைக் கடந்து பிரிவினையின் துக்கத்திலிருந்து விடுபட உதவியது.
1950கள் — நேரு சகாப்தம் மற்றும் அடித்தளத்தை உருவாக்குதல்: 1950 ஆம் ஆண்டில், ஐந்தாண்டு திட்டங்களை வகுத்து செயல்படுத்துவதற்காக திட்டக் கமிஷன் உருவாக்கப்பட்டது. முதல் (1951–1956) ஐந்தாண்டுத் திட்டம் விவசாயம், நீர்ப்பாசனம் மற்றும் மின்சாரம் ஆகியவற்றிற்கு முன்னுரிமை அளித்தது, இது மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் 3.2% வளர்ச்சிக்கு வழிவகுத்தது . இது திட்டமிடப்பட்ட 2.1% ஐ விட மிக அதிகம். இரண்டாவது ஐந்தாண்டுத் திட்டம் கனரக தொழில்கள், எஃகு ஆலைகள் மற்றும் பெரிய அளவிலான உற்பத்தியில் கவனம் செலுத்தியது. SAIL, BHEL மற்றும் NTPC போன்ற பொதுத்துறை நிறுவனங்கள் இந்தக் காலகட்டத்தில் நிறுவப்பட்டன. இவை “நவீன இந்தியாவின் கோயில்கள்” என்று அழைக்கப்பட்டன. அவற்றின் நோக்கம் லாபம் ஈட்டுவது மட்டுமல்ல, வேலைவாய்ப்பை உருவாக்குவதும் பிராந்திய சமநிலையைப் பேணுவதும் ஆகும்.
1960–1970 — பசுமைப் புரட்சி மற்றும் உணவு தன்னிறைவு: 1960களில், இந்தியா கடுமையான பசி நெருக்கடியை எதிர்கொண்டது, வெளிநாட்டு உணவு உதவியை நம்பியிருந்தது. அந்த நேரத்தில், பசுமைப் புரட்சியின் தந்தை என்று அழைக்கப்படும் விவசாய விஞ்ஞானி எம்.எஸ். சுவாமிநாதன் அதிக மகசூல் தரும் கோதுமை மற்றும் அரிசி விதைகளை உருவாக்கினார். அரசாங்கம் உரங்கள், பூச்சிக்கொல்லிகள் மற்றும் நீர்ப்பாசன மேம்பாடுகளில் முதலீடு செய்தது, இது இந்தியாவின் விவசாய நிலப்பரப்பை மாற்றியது.
1980 — தொழில்நுட்பத்தின் எழுச்சி: ராஜீவ் காந்தியின் கீழ், இந்தியா படிப்படியாக கடுமையான சோசலிசத்திலிருந்து விலகி தொழில்நுட்பம் சார்ந்த வளர்ச்சியை நோக்கி நகர்ந்தது. தொலைத்தொடர்பு மற்றும் தகவல் தொழில்நுட்பம் வளர்ச்சியடைந்தன, தொலைபேசிகள் கிராமப்புறங்களை அடையத் தொடங்கின, மேலும் MTNL நகர்ப்புற சேவைகளை மேம்படுத்தியது. உரிம ராஜ்ஜியமும் ஓரளவுக்கு தளர்த்தப்பட்டது.
1991 – பொருளாதார தாராளமயமாக்கலின் பெரிய படி: ஆனால் உண்மையான பொருளாதார சீர்திருத்தங்கள் 1991 இல் வந்தன, அப்போது அந்நிய செலாவணி நெருக்கடி மற்றும் வளைகுடாப் போர் இந்தியாவை கிட்டத்தட்ட திவாலாக்கியது. பி.வி. நரசிம்ம ராவ் மற்றும் அப்போதைய நிதியமைச்சர் டாக்டர் மன்மோகன் சிங் ஆகியோர் “புதிய பொருளாதாரக் கொள்கையை” அறிமுகப்படுத்தினர் – இதில் உரிம ராஜ்ஜியத்தை முடிவுக்குக் கொண்டுவருதல், அந்நிய முதலீட்டிற்கான திறந்த தன்மை மற்றும் சந்தை அடிப்படையிலான சீர்திருத்தங்கள் ஆகியவை அடங்கும்.
டிஜிட்டல் இந்தியாவிலிருந்து உலகளாவிய மையமாக மாறுதல்: இன்று டிசிஎஸ் மற்றும் இன்ஃபோசிஸ் போன்ற நிறுவனங்கள் இந்தியாவை உலகளாவிய அவுட்சோர்சிங் மையமாக மாற்றியுள்ளன. 2025 ஆம் ஆண்டில், இந்தியாவின் பொருளாதாரம் 4.19 டிரில்லியன் டாலர்களை எட்டியுள்ளது மற்றும் ஜப்பானை விஞ்சி உலகின் நான்காவது பெரிய பொருளாதாரமாக மாறியுள்ளது.
