கிட்டத்தட்ட இரண்டு நூற்றாண்டுகள் பிரிட்டிஷ் ஆட்சிக்குப் பின், இரண்டாம் உலகப் போருக்குப் பிறகு இந்தியாவின் சுதந்திரப் போராட்டம் உச்சக்கட்டத்தை எட்டியது. 1857 ஆம் ஆண்டு கிளர்ச்சியுடன் தொடங்கிய இந்த சுதிந்திர போராட்டம் 1947 வரை நீடித்தது. 1945 இல் பிரதமர் கிளமென்ட் அட்லி தலைமையிலான புதிதாக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம் சுதந்திரம் வழங்குவதில் உறுதியாக இருந்தது, ஆனால் அப்போது நிலவிய வகுப்புவாத பதட்டங்களுக்கு மத்தியில் ஒருங்கிணைந்த இந்தியாவைப் பாதுகாப்பதில் சவால் இருந்தது.
ஜவஹர்லால் நேரு மற்றும் மகாத்மா காந்தி தலைமையிலான இந்திய தேசிய காங்கிரஸும், முகமது அலி ஜின்னா தலைமையிலான முஸ்லிம் லீக்கும் புதிய நாட்டின் கட்டமைப்பில் உடன்பட முடியவில்லை. 1946 இல் அமைச்சரவை மிஷன் திட்டம் தோல்வியடைந்த பிறகு, தனி முஸ்லிம் அரசுக்கான ஜின்னாவின் கோரிக்கை மேலும் வலுவடைந்தது. நாடு முழுவதும் வகுப்புவாத வன்முறை வெடித்தது, கிரேட் கல்கத்தா படுகொலைகள் மற்றும் நோகாலியில் நடந்த வன்முறை ஆகியவை இந்து – முஸ்லீம் உறவுகளின் பலவீனமான நிலையை அம்பலப்படுத்தின. பதட்டங்கள் அதிகரித்ததால், வன்முறைகளை தடுக்க பிரிவினை மட்டுமே சாத்தியமான தீர்வு என்று பிரிட்டிஷ் அதிகாரிகள் முடிவு செய்தனர்.
ஜூன் 2, 1947 அன்று, இந்தியாவின் கடைசி பிரிட்டிஷ் வைஸ்ராயான அட்மிரல் லூயிஸ் மவுண்ட்பேட்டன் பிரபு, பிரிட்டிஷ் ஆட்சி செய்த இந்திய துணைக்கண்டத்தை இரண்டு சுதந்திர நாடுகளாகப் பிரிக்க முடிவு செய்துள்ளதாக அறிவித்தார். அதன்படி, இந்துக்கள் பெரும்பான்மையாக உள்ள இந்தியா மற்றும் முஸ்லிம்கள் பெரும்பான்மையாக உள்ள பாகிஸ்தான் என்ற இரு சுதந்திர நாடுகள் உருவானது.
புதிய பாகிஸ்தான் இரண்டு புவியியல் ரீதியாகப் பிரிக்கப்பட்ட பிரதேசங்களிலிருந்து உருவாக்கப்பட்டது . மேற்கு பாகிஸ்தான் (நவீனகால பாகிஸ்தான்) மற்றும் கிழக்கு பாகிஸ்தான் (இப்போது பங்களாதேஷ் ஆக உள்ளது ). மவுண்ட்பேட்டன் ஆகஸ்ட் 15, 1947 ஐ சுதந்திரத்திற்கான அதிகாரப்பூர்வ தேதியாக நிர்ணயித்தார்.
இராணுவப் பிரிவினை
நாட்டைப் பிரிப்பது என்பது இராணுவத்தைப் பிரிப்பதையும் குறிக்கிறது. தளவாடங்கள், வீரர்களை பிரிப்பது சவால்கள் நிறைந்த ஒரு பணியாக இருந்தது. பிரிட்டிஷ் ஆட்சியின் கீழ் ஒருங்கிணைந்த படையாகச் செயல்பட்ட இந்திய இராணுவத்தைப் பிரிப்பதை மவுண்ட்பேட்டன் ஆரம்பத்தில் எதிர்த்தார்.
இந்தியா மற்றும் பாகிஸ்தான் இரண்டின் பாதுகாப்பிற்கும் பொறுப்பான ஒரு ஆங்கிலத் தளபதியின் கீழ் இந்திய இராணுவம் ஒற்றுமையாக இருக்க வேண்டும் என்று அவர் பரிந்துரைத்தார். இருப்பினும், ஜின்னா இந்த திட்டத்தை முற்றிலுமாக நிராகரித்தார், பாகிஸ்தானுக்கு சொந்த இராணுவம் இருக்க வேண்டும் என்று வலியுறுத்தினார்.
ஆயுதப் படைகளைப் பிரிக்கும் பணி பிரிட்டிஷ் இந்திய இராணுவத்தின் கடைசித் தளபதியான ஃபீல்ட் மார்ஷல் சர் கிளாட் ஆச்சின்லெக்கிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டது. ஆகஸ்ட் 14, 1947 அன்று, ஆச்சின்லெக்கும் மேஜர் ஜெனரல் ரெஜினோல்ட் சாவோரியும் பழைய இந்திய இராணுவத்தைக் கலைக்கும் உத்தரவில் கையெழுத்திட்டனர், இது பிரிட்டிஷ் இந்திய இராணுவ அமைப்பை முடிவுக்கு கொண்டு வந்தது.
இந்திய அல்லது பாகிஸ்தான் படைகளில் சேர வீரர்களுக்கு விருப்பம் வழங்கப்பட்டது, ஆனால் ஒரு நிபந்தனையுடன்: பாகிஸ்தானைச் சேர்ந்த எந்த முஸ்லிம்களும் இந்திய இராணுவத்தில் சேர முடியாது, மேலும் இந்தியாவைச் சேர்ந்த முஸ்லிம் அல்லாதவர்கள் பாகிஸ்தான் இராணுவத்தில் சேர முடியாது.
பிரிட்டிஷ் இராணுவ அறிக்கைகளின்படி, இந்திய இராணுவத்தின் மூன்றில் இரண்டு பங்கு வீரர்கள் இந்தியாவுடன் இருக்கத் தேர்ந்தெடுத்தனர், மூன்றில் ஒரு பங்கு வீரர்கள் பாகிஸ்தானைத் தேர்ந்தெடுத்தனர். அந்த நேரத்தில் 3,91,000 வீரர்களில், தோராயமாக 2,60,000 பேர் இந்தியாவுடன் இருந்தனர், மேலும் 1,31,000 பேர் பாகிஸ்தானுக்குச் சென்றனர். இவர்களில் பெரும்பாலோர் முஸ்லிம்கள். நேபாளத்தில் ஆட்சேர்ப்பு செய்யப்பட்ட கோர்க்கா படைப்பிரிவு இந்தியாவிற்கும் பிரிட்டனுக்கும் இடையில் பிரிக்கப்பட்டது.
விமானப்படை மற்றும் கடற்படை பிரிவு
சுமார் 13,000 வீரர்களைக் கொண்ட பிரிட்டிஷ் இந்திய விமானப்படையும் பிரிக்கப்பட்டது. இந்தியா 10,000 விமான வீரர்களைத் தக்க வைத்துக் கொண்டது, பாகிஸ்தான் 3,000 பேரைப் பெற்றது. 8,700 மாலுமிகளைக் கொண்ட ராயல் இந்திய கடற்படை இதேபோல் பிரிக்கப்பட்டது, இந்தியா 5,700 வீரர்களையும் பாகிஸ்தான் 3,000 பேரை எடுத்துக் கொண்டது. மாற்றத்தை நிர்வகிக்க உதவுவதற்காக பல பிரிட்டிஷ் அதிகாரிகள் தற்காலிகமாக தக்கவைக்கப்பட்டனர். இந்தியாவின் முதல் இராணுவத் தலைவர் ஜெனரல் சர் ராபர்ட் லாக்ஹார்ட், பாகிஸ்தானின் முதல் இராணுவத் தலைவர் ஜெனரல் சர் ஃபிராங்க் மெஸ்ஸர்வி.
இராணுவப் பிரிவு பிரிவினையின் பெரிய எழுச்சியை பிரதிபலித்தது. தோராயமாக 98% முஸ்லிம் வீரர்கள் பாகிஸ்தானில் சேர விரும்பினர், இந்திய இராணுவத்தில் 554 முஸ்லிம் அதிகாரிகள் மட்டுமே எஞ்சியுள்ளனர். பிரிவினைக்குப் பிறகு இந்திய இராணுவத்தில் முஸ்லிம்களின் விகிதம் 36% இலிருந்து வெறும் 2% ஆகக் குறைந்தது. இந்தியாவில் இருக்க தேர்ந்தெடுத்தவர்களில் பிரிகேடியர் முகமது உஸ்மான், பிரிகேடியர் முகமது அனீஸ் அகமது கான் மற்றும் லெப்டினன்ட் கர்னல் இனாயத் ஹபிபுல்லா ஆகியோர் அடங்குவர். இவர்கள் மத மற்றும் அரசியல் அழுத்தங்கள் இருந்தபோதிலும் தங்கள் நாட்டிற்கு விசுவாசமாக இருந்த அதிகாரிகள்.
இந்தியாவிலிருந்து பிரிட்டிஷ் படைகள் திரும்பப் பெறுவது கவனமாக திட்டமிடப்பட்டது. வடமேற்கு எல்லைப்புற மாகாணம் மற்றும் பிற மூலோபாய இடங்களை நீண்ட காலமாக காவலில் வைத்திருந்த பிரிட்டிஷ் படைப்பிரிவுகள் திரும்பப் பெறப்பட்டன. இந்திய மண்ணை விட்டு வெளியேறிய கடைசி பிரிட்டிஷ் படைப்பிரிவு, பிப்ரவரி 28, 1948 அன்று பம்பாயிலிருந்து புறப்பட்ட 1வது பட்டாலியன், சோமர்செட் லைட் இன்ஃபான்ட்ரி ஆகும்.
இந்துக்களும் சீக்கியர்களும் இந்தியாவிற்கு தப்பிச் சென்றதாலும், முஸ்லிம்கள் பாகிஸ்தானுக்கு குடிபெயர்ந்ததாலும் சுமார் 1.5 கோடி மக்கள் வெளியேற்றப்பட்டனர். அதைத் தொடர்ந்து ஏற்பட்ட வன்முறையில் 10-20 லட்சம் பேர் இறந்ததாக மதிப்பிடப்பட்டுள்ளது. அகதிகளை ஏற்றிச் சென்ற ரயில்கள் தாக்கப்பட்டன, கிராமங்கள் எரிக்கப்பட்டன, மேலும் வகுப்புவாத கலவரங்களின் கொடூரத்தால் குடும்பங்கள் பிரிந்தன.
கடைசி பிரிட்டிஷ் வீரர்கள் தங்கள் கப்பல்களில் ஏறி வீடு திரும்பினர். ஒரு காலத்தில் ஏகாதிபத்திய வலிமையின் அடையாளமாக இருந்த பிரிட்டிஷ் இந்திய இராணுவம், இந்தியா மற்றும் பாகிஸ்தானின் பிரிவினையை பிரதிபலிக்கும் ஒரு உடைந்த அமைப்பாக மாறியது.
Read More : உலகின் சக்திவாய்ந்த இந்த நாடு ஒரு இந்து தேசமாக மாறும்..! நாஸ்ட்ராடாமஸின் ஆச்சரிய கணிப்பு..
