இந்தியாவின் பெருமைமிக்க மரபு, கலாச்சாரம், கட்டிடக்கலை ஆகிய அனைத்தையும் ஒரே நேரத்தில் பிரதிபலிக்கும் அற்புதம் தாஜ்மஹால். மனைவியிடம் தனது காதலை நிலைக்கச்செய்ய முகலாய பேரரசர் ஷாஜஹான் கட்டிய இந்த வெண்ணிற கோட்டை, ஆண்டுதோறும் கோடிக்கணக்கான சுற்றுலாப் பயணிகளை ஈர்க்கும் அதிசயமாகத் திகழ்கிறது.
இந்நிலையில், “கருப்பு தாஜ்மஹால்” எனும் ஒரு மாயக் கதை பயணிகளிடையே பரவலாக பேசப்பட்டுவரும் சூழலை நாம் காணலாம். இந்தக் கதையின் பின்னணி என்ன? உண்மையில் ஷாஜஹான் ஒரு கருப்பு தாஜ்மஹாலை கட்ட முயற்சித்தாரா? என்பதைக் குறித்து பல்வேறு கேள்விகள் எழுகின்றன.
பல காலமாக, யமுனை ஆற்றின் எதிர்புறமான மஹ்தாப் பாக் பகுதியில் ஷாஜஹான் சமாதி வைக்க, தாஜ்மஹாலை ஒத்திருக்கும் ஒரு கருப்பு பளிங்கு மாளிகையை கட்ட திட்டமிட்டார் என்று ஒரு நம்பிக்கை பரவி வருகிறது. இந்தக் கருத்து முதன்மையாக 1665-ஆம் ஆண்டு இந்தியா வந்த ஐரோப்பிய பயணி ஜீன் பாப்டிஸ்ட் டாவர்னியரின் (Jean-Baptiste Tavernier) பயணக்குறிப்புகளிலிருந்து தோன்றியது. அவர், ஷாஜஹான் தனது சொந்த கல்லறையை கட்டத் தொடங்கியிருந்தார், ஆனால் மகன்கள் இடையே ஏற்பட்ட உள்நாட்டுப் போர்களால் அது நிறைவேறவில்லை என எழுதியுள்ளார்.
இந்தக் கதையைத் தவிர்த்து, மற்ற எந்த முகலாய கால வரலாற்று ஆவணங்களிலும் இதுபோன்ற திட்டம் குறித்து குறிப்புகள் இல்லை என்பது முக்கியமான உண்மை. மேலும், இந்திய தொல்லியல் துறையின் அகழ்வாய்வுகளிலும் மஹ்தாப் பாக் பகுதியில் எந்த கட்டுமானத்திற்கும் ஆதாரங்கள் கிடைக்கவில்லை. சில இடங்களில் காணப்பட்ட கருப்பு பளிங்கு கற்கள், உண்மையில் நிறமாறிய வெள்ளைக் கற்களாகும் என்றும் ஆய்வுகள் கூறுகின்றன.
தாஜ்மஹாலுக்குச் செல்லும் சுற்றுலாப் பயணிகள், வழிகாட்டிகள் வாயிலாக இந்தக் கதையை கேட்டிருப்பது இயல்பான ஒன்று. இது, பசுமைச் சுற்றுலாவை ஊக்குவிக்கும் ஒரு ஈர்க்கக்கூடிய புனைவாக பரந்திருக்கலாம். ஆனால் வரலாற்று உண்மை இவைகளுக்கு ஆதரவளிக்கவில்லை.
இந்தக் கட்டுக்கதை அழகாகவும், ஆச்சரியமூட்டும் விதமாகவும் பயணிகள் மனதில் பதியக்கூடியதுதான். இருப்பினும், வரலாற்று உண்மையை உணர்வது முக்கியம். தாஜ்மஹால் என்பது காதலுக்கான நினைவுச்சின்னம் மட்டுமல்ல; கலையும், நுட்பமுமான முகலாயக் கட்டிடக்கலைக்கு ஒளிவிளக்கூட்டும் நினைவாகவும் திகழ்கிறது.
